نگذاشت خواهد ایدرش

جز خاک هرگز کی خورد

فرزند این دهر آمده است

چون گربه مر فرزند را

کردند وعده ش دیگری

از غدر ترساند همی

گوید به نسیه نقد ند

با زرق بفروشد تنش

جز غدر ناید زین جهان

تیره شمر روشنش را

باطل کند شب های او

ناچیز گردد پیرو زرد

بنشاند آب آذرش را

یک رکن او چون دوست شد

گر بنگرد در خویشتن

وین دشمنان را بسته بیند

چون خانه های دشمنان

وین خانه را بیند یکی

زیرش چهار استون زده

داند که ناورد آن که ش آورد

وین دشمنان ویران همی

واندر بلا و رنج تا

بی طاعتی داد این جهان

وین بی کناره جانور

گردن نیارد برد ازو

گر نه جهان میراث داد

کرسیش چون شد اسپ و خر

زاغش نگر صاحب خبر

بل ملک او شد خاک زر

ندهد جز او را بوی خوش

شادان جز او را کی کند

بی طاعتی میراث داد

گر طاعتش دارد دهد

چون داد ملک خود به تو

از مرد یابد ملک هر

خود نشنود ترسا چنین

منکر شدش نادان ولی

هر کو بداند حق را

بشناس مبدع را زخا

حیدر همین کرده است اشا

بر دیگران در علم تو

روح القدس بودی، چو بر

رستم سزا بودی، چو او

ننوشت کفر و شرک را

جز تیغ و دل بر لشکر

جز سر چرا هرگز نجس

گردن به طاعت نه گزا

بر خوان اگر نه بی هشی

بر سر نباشد گر نبا

فخرست روز حشر ما

دستش نگیرد حیدرم

رفتم پس آبشخورم