ای گشته جهان و دیده دامش را

بر لفظ زمانه هر شبانروزی

گفته است تو را که «بی مقامم من»

بارنده به دوستان و یاران بر

چون داد نوید رنج و دشواری

بر یخ بنویس چون کند وعده

جز کشتن یار خویش و فرزندان

چون چاشت کند ز خویش و پیوندت

گر بر تو سلام خوش کند روزی

کس را به نظام دیده ای حالی

وز باب و ز مام خویش نربودش

پرهیز کن از جهان بی حاصل

و آگاه کن، ای برادر، از غدرش

آن را که همی ازو طمع دارد

گر بر فلک است بام کاشانه ش

من کز همه حال و کارش آگاهم

وین دل که حلال او نمی جوید

آن را طلب، ای جهان، که جویایست

واشفته بدو سپاری و برکه

وز مشتری و قمر بیارائی

آخر بدهی به ننگ و رسوائی

هرچند که شاه نامور باشد

واشفته کنی به دست بیدادی

بشنو پدرانه، ای پسر، پندی

پرهیز کن از کسی که نشناسد

وز دل به چراغ دین و علم حق

زو دست بشوی و جز به خاموشی

بگذارش تا به دین همی خرد

منگر به مثل جز از ره عبرت

بل تا بکشد به مکر زی دوزخ

بر راه امام خود همی نازد

دیوی است حریص و کام او حرصش

چون صورت و راه دیو او دیدی

وانکه بگزار شکر ایزد را

وامی است بزرگ شکر او بر تو

شکری بگزار علم و دینش را