مردی که راز آفرینش را

در تیشه ی خارا شکاف خود نهان می دید

مردی که داوود پیمبر را پس از مردن

در مرمری بیجان حیاتی جاودان بخشید

می گفت : ای یاران

تندیس ها در سنگ پنهانند

من ، لایه های زائد بی شکل مرمر را

با ضربه های تیشه ام ، از گرد هر تندیس

بر خاک می ریزم که تا او را عیان سازم

آری ، من تندیسگر جانانه می کوشم

تا پرده از آن پیکر پنهان براندازم

زیرا که در چشمت خیال من

تندیس ها از پشت مرمر ها نمایانند

کنون که من الفاظ آن پیر توان را

در خاطر خود باز می یابم

پیکر تراش دیگری را نیز می بینم

کز آسمان با ضربه های تیشه ی جادو

ذرات اندام مرا بر خاک می ریزد

تا آن هیولای کریه استخوانی را

از ژرفنای من برون آرد

وان را بسان شاهکاری کوچک و گمنان

در گوشه ای از کارگاه خویش بگذارد

چهره پرداز هراس انگیز

مانند آن پیکر تراش پیر ، می گوید

ای آدمیزادان ! شما را در تن خاکی

دشمن به جای دوست ، پنهان است

من ، لایه های زاید اندامتان را دور می ریزم

ا دشمن پنهان ، عیان گردد

او ، از نخستین لحظه ی هستی

همزاد انسان است