در سرزمین ناشناسان ، آن قدر ماندم

کز من کسی با چهره ای دیگر پدید آمد

پیرانه سر دیدم که سیمای جوانم را

آیینه ، هرگز روبرو با من نخواهد کرد

بیهوده کوشیدم که از آیینه بگریزم

اما نگاه سرد او بر کوششم خندید

وز دیدن آن خنده ی خاموش بی هنگام

اشکی که در اعماق چشمان داشتم ، خشکید

خویش گفتم کانچه پیری می کند با من

دشمن ، به نام جنگ ، با دشمن نخواهد کرد

در بر جهان بستم

وز پیش دانستم که در تنهایی غربت

هم صحبتی غیر از جنون بر در نخواهد کوفت

وز من ، کسی جز بی کسی دیدن نخواهد کرد

دیدم که از بام مه آلود سرای من

اینده پیدا نیست

وز گوشه ی ایوان من تا ساحل مغرب

جز کوره ی سرخی که در او ، روز می سوزد

چیزی هویدا نیست

ور مرغ شب در خلوت ماه و سپیداران

آماده ی خنیاگری باشد

بر بام من ، اندیشه ی خواندن نخواهد کرد

یدم که در این خاک بی باران

گل های سرخ اشتیاق من نخواهد رست

ویرانه ی ذهن مرا گلشن نخواهد کرد

دیدم کزین زندان بی دیوار

گلبانگ آزاد خروسان بر نخواهد خاست

را بلوغ نور آبستن نخواهد کرد

دیدم که در این خواب هول انگیز

دیگر طلوع هیچ صبحی از بلندی ها

آفاق تقدیر مرا روشن نخواهد کرد

باغ قدیم کودکی : دور است

شهر شگفت نوجوانی در افق : پنهان

اما قطار باد پیمایی که از اقطار نامعلوم می اید

آواره ای را از دیار آشنایی ها

با خویش می آرد به سوی این غریبستان

من ، میهمان تازه را هشدار خواهم داد

کز این سفر : آهنگ برگشتن نخواهد کرد

وان دل که با او هست : در اقلیم بیگانه

تسکین نخواهد یافت ، یا مسکین نخواهد کرد

او نیز چون من ، در شب غربت تواند دید

کان پرتو سوزان جادویی

کز خاوران بر سرزمین مادری می تافت

از باختر آغاز تابیدن نخواهد کرد