بوی بنفش های بهاران را

در دل نهفته حسرت باران را

شهری که جاودانه پر از حرف است

مژگان سبز کاج پر از برف است

چون اشک من ز شاخه ی مژگان ها

این اشک گرم چون نم باران ها

چشم درشت آینه بیدار است

در قاب کهنه ای که به دیوار است

خال سیاه زیر لبانت را

بغضی که بسته راه دهانت را

از چشم روشنی زده ی تصویر

دیر است ، ای امید گریزان ، دیر

نقش ترا چو آب گوارایی

فریاد می کند که تو اینجایی

پیموده سنگفرش خیابان را

بوی بنفشه های بیابان را