در بازوان فشرده تنی کامیاب را

پر کرده جای پای تر آفتاب را

می لرزد از هراس فرو ریختن هنوز

با ماهیان به کار در آویختن هنوز

آنجا که چشم کس نشناسد کرانه را

تا برکشد ز موج ، شکار شبانه را

زن ، گرم گرم بر دل خود می فشاردش

تنها درون کلبه ی خود می گذاردش

مرد از هجوم گریه به شب می برد پناه

مرد از درون کلبه قدم می نهد به راه

بر ماسه های سوخته چون لکه ی تری است

زیرا کسی که می رسد از راه ، دیگری است

در کلبه جز صدای نفس های شاد نیست

بیمش ز نعره های خروشان باد نیست

دریا شنیده بوی خوش آفتاب را

در بازوان فشرده زنی کامیاب را