عاقبت از سرزمین گمشده ی خویش

شسته ز فیروزه های چشم تو ، خورشید

آمدی از ره بدین امید که دستی

گوش تو کز سردی زمانه فسرده ست

پای نهادی به روشنایی درگاه

نعره زنان کوفتی شقیقه ی در را

نوری از آن سوی شیشه ها نتراوید

باد ، دهان از سرود خویش تهی کرد

پیر شدی ناگه از شگفتی این درد

موی تو در یک نفس چو برف فرو ریخت

آمده بودی بدین امید که بر تو

آمده بودی که جام گوش تو نوشد

لیک نیاسوده بازگشتی ازین راه

کام ترا آسمان تیره ی این شهر

ببینمت ای سالخورده مرد مسافر

در بن فیروزه های چشم تو ، خورشید