که ویران شد از فتنه ی روزگاران

که نامش نپرسید از رهگذاران

گره خورده زنجیر بر بازوانش

غضب ، لرزه افکنده در زانوانش

که ای مرد برگشته ایام چونی ؟

چو فرهاد نالیده در بیستونی

ز روز ازل بر ستون بسته بوده

همه شب پریشان و دلخسته بوده

درین خاکدان زاده و درگذشته

چو سنگی که سیلابش از سر گذشته

ز فریاد خود بافت ، زنجیر خود را

که در دست خود داشت تقدیر خود را

که بازیچه ی دست بیداد خویشم

که خودش بر ستون بست فریاد خویشم