باد صبح از بستر نرم چمن برخاست

کوه ، پیشانی به تاج آفتاب آراست

جیوه ی آب روان در جوی می لغزید

پلک من چون پره های بینی غنچه

از هجوم عطر های تازه می لرزید

عطر تند سنجد کوهی

عطر ترد شبدر وحشی

عطر خاک آلود ترخان ها

عطر باران بیابان ها

پوپکی از راه دور آمد

بر لب آب روان بنشست

خواست تا گرد سفر از پر بیفشاند

خواست تا لبخند اندام جوانش را

در نگاه آب بنشاند

خم شد و تصویر او در آب جو افتاد

شانه اش از سر رو افتاد

قطره ای در چشم او پاشید

سر به سوی آسمان برداشت

شانه اش را دید

همچو تاجی برق می زد بر سر خورشید

دخترم از خواب نوشین سحر برخاست

جامه بر اندام خویش آراست

خواست تا گرد شب از پیکر بیفشاند

خواست تا لبخند اندام جوانش را

بر لب آینه بنشاند

رفت و از بالای رف آیینه را برداشت

گیسوان خود پریشان دید

شانه را برداشت

برقی از آیینه در چشمان او تابید

دیده بر هم زد

بر سر گیسو به جای شانه تاجی دید

تاج زرینی که می تابید بر پیشانی خورشید

پوپکی از راه دور آمد

خواست تا تصویر خود را در دل آب روان بیند

شانه اش از سر فرولغزید

تاجش از تارک فروافتاد

دخترم از خواب خوش برخاست

خواست تا با شانه گیسو را بیاراید

آفتابش تاج بر سر زد

آسمانش نام پوپک داد