که می ران از خویشتن موج ها را

کلاف پریشان صد ها صدا را

نیایند سگماهیان در پناهم

حذر می کنند از گزند نگاهم

نریزند مرغابیان سایه بر من

لهیب غضب برکشد شعله در من

از آن پیرهن های نرم حریرش

از آن اطلس روشنایی پذیرش

به مرداب رو می نهند از هراسم

که هم آشنایم ، که هم ناشناسم

ولی زنگ غم دارد آیینه ی من

که چون شیشه ، قلبی است در سینه ی من