من بی خبر به راه سفر پا گذاشتم

آگاهی از نیاز عزیزان نداشتم

در کوره راه های تهی می شتافتم

چون سوسمار مست به دنبال آفتاب

در زیر پنجه های ترم ، ریگ های خشک

فریاد می زدند که ما تشنه ایم ، آب

شرمنده می گذشتم و آبی نداشتم

در زیر روشنایی لیمویی غروب

از خواب نیمروزی ، بیدار می شدم

از گوشوار نقره ای ماه می پرید

برق ستاره ای

مرغابیان وحشی فریاد می زدند

پس آن ستاره کو ؟

من جز نگاه خویش جوابی نداشتم

در شهر ناشناخته ای پرسه می زدم

دیوارهای شهر مرا می شناختند

اما ز آشنایی خود دم نمی زدند

گوی نقاب ترس به رخساره داشتند

من جز سکوت خویش ، نقابی نداشتم

ای ریگ های تشنه ی خورشید سوخته

این بار اگر به سوی شما رخت برکشم

از چشمه های آب روان مژده می دهم

ای کاروان وحشی مرغابیان شب

این بار اگر نگاه به سوی شما کنم

از کوکب سپیده دمان مژده می دهم

ای قامت خمیده ی دیوارهای شهر

این بار اگر به خلوت راز شما رسم

از روزگار امن و امان مژده می دهم

من با امید مهر شما زنده ام هنوز

پیوند آشنایی ما ناگسسته باد

گر فارغ از خیال شما زندگی کنم

چشمم بر آفتاب و بر آفاق ، بسته باد