ای پیکره هایی که نهان در دل سنگید

نقشی اگر از تیشه ی فرهاد به جا ماند

هر پیکره ، چون نطفه ی نوری است که خورشید

هر تیشه که دندان فشرد بر جگر کوه

کس نیست که با پنجه ی سودازده ی خویش

خاراشکنی نیست ولی گورکنی هست

دنیای تب آلوده کویری است که در او

هر خار که می روید ازین کهنه نمکزار

آن کیست که پهنای بیابان بشکافد

آن کیست که چون تیشه زند بر جگر کوه

من کوهم و من سینه ی سوزان کویرم

تا در دل من صد هوس گمشده بینید