دیگر نه آتشی است ، نه داغی ، نه سوزشی

دیگر زمان به گریه ی من خنده می زند

پیری رسیده است و درختان خمیده اند

آبادی از جهان خدا رخت بسته است

من بر بهار مرده ی خود گریه می کنم

جز بوته های هرزه و گل های بی نشاط

دیگر سبوی باده ی لذت تهی شده

زان پس که شادی از دل من پر کشیده است

بگذار تا چو ابر بگریم به سوگ خویش

بگذار تا چو شبنمی از گل فرو چکم