تصویر ها در آینه ها نعره می کشند

ما را از چارچوب طلایی رها کنید

ما در جهان خویشتن آزاد بوده ایم

دیوارهای کور کهن ناله می کنند

ما را چرا به خاک اسارت نشانده اید ؟

ما خشت ها به خامی خود شاد بوده ایم

تک تک ستارگان ، همه با چشم های در

دامان باد را به تضرع گرفته اند

کای باد ! ما ز روز ازل این نبوده ایم

ما اشک هایی از پی فریاد بوده ایم

غافل ، که باد نیز عنان شکیب خویش

دیریست کز نهیب غم از دست داده است

گوید که ما به گوش جهان ، باد بوده ایم

من باد نیستم

اما همیشه تشنه ی فریاد بوده ام

دیوار نیستم

اما اسیر پنجهی بیداد بوده ام

نقشی درون آینه ی سرد نیستم

زیرا هر آنچه هستم بی درد نیستم

اینان به ناله ، آتش درد نهفته را

خاموش می کنند و فراموش می کنند

اما من آن ستاره ی دورم که آبها

خونابه های چشم مرا نوش می کنند