در جگرم چون دهان ماهی زخمی است

یا لب سرخ گشوده ای که هویداست

زخم شگفتی که گر زبان بگشاید

واژه ی گنگن از کرامتش همه گویاست

تیغه ای از آهن گداخته در اوست

خشم و خروشی نگفتنی است سکوتش

اوست دهانی که گرچه حنجره اش نیست

دردش ، چون گریه ، در گلو فکند چنگ

اوست دهانی که با خشونت دندان

مردم چشمی که تیشه ی نظر او

اوست که چون بیند آفتاب خزان را

ترسد کاین کاغذ کبود بسوزد

چشم است این یا دهان ؟ درست ندانم

در جگرم ، چون دهان ماهی زخمی است

این دهن سرخ ، این بردیگی زخم

در بن دندان او ، به تردی انگور