آه ای میانه بالا ، آه ای گشاده موی

ای نازنین آینه در چشم

ای سبزی تمام جهان در نگاه تو

ای آفتاب سرزده از بام باختر

ای مشرق جوانی من جایگاه تو

در سرزمین ظلمت ، ایا چگونه ای ؟

آه ای سپید بازو ، آه ای برهنه تن

ای بر سحرگهان تنت دست مهر من

کنون در آن دیار ، خدا را چگونه ای ؟

خرم ، شبان دور که در پرتو چراغ

من می نوشم آنچه تو می خواندی

من می شنیدم آنچه تو می گفتی

تا شاید از کلام تو یابم نمونه ای

فواره ی ظریف حیاطت گشوده بود

نجوای نقره فامش می ریخت در سکوت

تنها طنین بال مگس اوج می گرفت

چون باد پنجه می زد بر تار عنکبوت

تا می دمید روشنی نیلگونه ای

کاغذ به روی کاغذ ، روز از قفای روز

در دفتر سپید تو پوسید و زرد شد

چندین بهار آمد و چندین خزان گذشت

تا هر سخن پرنده ی آفاقگرد شد

ای بانوی کلام

وقتی که دست من به هواخواهی دو لفظ

سرگشته در میان دو معنی بود

او را به لطف بوسه ی خود می نواختی

ای خامش سخنگو ، ای شوخ شرمگین

ای دوست ، ای معلم ، ای ترجمان بخت

ای سرخی خجالت بر گونه ی افق

هنگام عشق بازی خورشید با درخت

در آن غروبگاه بهاری

وقتی که آفتاب تن تو

از شامگاه بستر من می کشید رخت

دیدم که همچو قلب زمین می گداختی

ای از نژاد آهو ای از تبار ماه

آن لحظه های گمشده ی دور یاد باد

آه ای چراغ سرخ شقایق به دست تو

پیوستنت به قافله ی نور یاد باد

گویند : آسمان همه جا آبی است

اما نگاه تو

آن سبزی تمام بهاران چگونه است ؟

ایا هنوز در همه عالم نمونه است ؟

امروز شامگاه که بارانی از درون

تصویر دلفریب ترا می شست

از پرده ی تصور تاریکم

می دیدم ای کسی که ز من دوری

من با تو همچو آینه ، نزدیکم