بزاد از پسین روز اسفندماه

ز نو ، زاد در خرمن شامگاه

نیاید بهاران نو ، باورم

من از روح باران پریشانترم

فرو می تکانید در هم هنوز

نیفشرده ام دیده بر هم هنوز

شما در نخستین دم کائنات

زمینی چو پایان شطرنج ، مات

به هر گام ، بیرق برافراشتید

همه ، پای خود در زمین کاشتید

شما را جهان دست یاری گرفت

مرا دل ، ره بیقراری گرفت

مرا بی قراری ، مرادی نداد

به نامردی ام بند برپا نهاد

من اندر نخستین شب فروردین

یکی ، گل برآورده از آستین

براید ز آفاق تاریک من

سر از شاخساران باریک من