زمین ، زمین تر است امشب

هوا ، هوای زمستانی

دلی به ظلمت شب دارم

غمی به وسعت ویرانی

کسم به در نزند انگشت

جز این درخت پریشان حال

که سرنوشت مرا دارد

شب برهنگی اش در پیش

خزان پیری اش از دنبال

کسم به شیشه نکوبد مشت

به غیر ماه سراسیمه

که در شکوه تمامیت

شکسته می شود از نیمه

به بانگ پای که دارم گوش

میان مستی و هشیاری؟

که در رواق سرم پیچید

صدای ساعت دیواری

چراغ را نتوانم کشت

که صبح پنجره ، روشن نیست

به هیچ سو نتوانم رفت

اگرچه جای نشستن نیست

چنان در آینه تنهایم

که غیر خویش نمی بینم

به جستجوی که برخیزم ؟

در انتظار که بنشینم ؟

ز صبح پنجره نومید

خوشم به باد که خواهد خواند

تو ، گرد خانه تکانی ها

در آستانه ی نوروزی

ترا از آینه خواهم راند