گرچه نرگس نیستم تا در زلال برکه ی ساکن

یا در آب چشمه ی جاری

عکس خود را بینم و مبهوت بنشینم

لیک خود را بیش ازو بازیچه ی آیینه می بینم

صبح امروز این حقیقت را مسلم یافتم ، آری

خیره در تصویر خود بودم

فکر من می گفت کاین آیینه ، نقاشی است بد فرجام

در هنر یکتا ولی نکام

مهر گمنامی به نامش خورده از بی مهری ایام

انتقامش را ز ما خواهد گرفت آرام

با قلم موی زمان ، تصویر ما را آنچنان تغییر خواهد داد

کز جوانی هر چه در یاد است ، ویران گردد از بنیاد

با چنین اندیشه ، چینی بر جبین خویش افزودم

آه ، شاید در ضمیر صاف آیینه

نرگسی بودم که نقش خویش را بر آب می بیند

یا کهنسالی که تمثال عزیز نوجوانی را

واژگون در قاب می بیند

ناگهان در برکه ی شفاف آیینه

چشمه ای آشوبگر جوشید

عکس من صد پاره شد ، هر پاره را موجی فرو پوشید

چشم من ، گویی که این هنگامه را در خواب می بیند

لحظه ای دیگر

پاره های عکس من ظاهر شد از اطراف آیینه

جمع شد ، تصویر دیگر شد

چشم ، گویی چشم پیشین بود

گونه ، گویی گونه ی دیرین

لیک در ترکیب ، با تصویر اول نابرابر شد

هر چه در بیگانگی کوشید

با من از او آشناتر شد

من در آن تصویر ، سیمایی نجیب و نازنین دیدم

آه ، سیمایی که موهوم است اما جز حقیقت نیست

در دل چشمش ، هزاران چشم شوخ شرمگین دیدم

آه، چشمانی که در ابعاد تنگ هیچ صورت نیست

من در آن تصویر ، مهر و کینه را با هم قرین دیدم

گرچه این اضداد را هرگز به صورت ، هیچ وحدت نیست

من در آن آیینه ی روشن

صبحگاهان این چنین دیدم

لیکن کنون ، شامگاهان است

برکه ی آیینه ، همچون صبح رخشان است

هیچ آشوبی در اعماقش نمی روید

من اگر گامی گذارم پیش

عکس رخسارم در آفاق زلالش باز خواهد تافت

لیک با من ، آن ضمیر خفته ی بیدار می گوید

گرچه نرگس نیستی ، اما غریقی در وجود خویش

چشمه ای باید که در آیینه یا در سینه ات جوشد

چشمه ای باید که موجش عکس رویت را فرو پوشد

تا به جای خویش آن سیمای پاک پرتو افشان را توانی یافت