آه ای انیس روزگاران قدیم من

ای یاد تو در تیره بختی های ندیم من

ایا خبر داری ازین رنج عظیم من

پیرنه سر ، دل را جوان دیدن

عقل کهن را در مصافش ناتوان دیدن

آه ای خداوند ، ای خداوند کریم من

بر من ببخشای این چنین را آنچنان دیدن

در من ، کسی چون مست ، چون میخواره می گرید

بیچاره می گرید دلم ، بیچاره می گرید

می پرسی ایا از چه خاموشم ؟

ای دوست ! گر دیگر سخن بر لب نمی رانم

هرگز نشد گفتن فراموشم

در خواب و بیداری

در گفتنم ، آری

در گفتن و گرییدنم با خویش

سرگرم اندیشیدنم با خویش

در من کسی پیوسته می اندیشد و همواره می گرید

بیچاره می گرید دلم ، بیچاره می گرید

اندیشه ام را عشله ای می سوزد از بنیاد

در من ، کسی دیوانه آسا می کشد فریاد

ای آسمان خردسالی ، ای بلند ای خوب خوب

چون شد که در آفاق تو ، جز آتش و آشوب

چیزی نماند از آن همه خورشید و ماه ای داد

در من ، کسی چون ابرهای تیره ی آواره می گرید

بیچاره می گرید دلم ، بیچاره می گرید

روح خزان در من فرود آمد

با گیسوانی از نژاد ابر و خاکستر

با دیدگانی چون غروب مهر ماهان ، تر

با قامتی چون گردباد آلوده ی بس گرد

با پنجه ای چون واپسین برگ چناران ، زرد

این اوست در من ، این که با پیراهن صد پاره می گرید

بیچاره می گرید دلم ، بیچاره می گرید

با من بگو ، ای نازنین مو سپید من

ایا خزان عمر ، کوتاه است ؟

ای یاد تو زیباتر از بیم و امید من

ایا بهاری تازه در راه است ؟

ای مادر ، ای در خواب های غربتم بیدار

ایا تواند بود ما را وعده ی دیدار ؟

در من ، کسی چون کودک بی خواب در گهواره می گرید

بیچاره می گرید دلم ، بیچاره می گرید

گهواره ، ای گهواره ، ای گهواره ی ایام

ای خامی آغاز تو و ، ای پختگی انجام

من کودکم یا پیر ؟ ایا پخته ام یا خام ؟

آخر بگو با من

ایا به قدر شیر مادر بایدم خون جگر خوردن ؟

در من ، کسی چون شمع در هنگامه ی مردن

یکباره می افرزود ویکباره می گرید

بیچاره می گرید دلم ، بیچاره می گرید