ای خوشتر از خواب سحرگاهان

هرگز مرا باور نمی آمد که برگردی

در لحظه های تلخ بیداری ، به سوی من

اما ، تو مهمان منی امشب

من نیز ، چون آینه ، بیدارم

وز شوق این دیدار بیمانند

گنگ است ، پنداری ، زبان گفتگوی من

آری ، تو ، امشب میزبانی بی زبان داری

کز او کلامی در نخواهی یافت

زیرا که این اندوه ، یا این شادی پنهان

خاموش می سازد صدا را در گلوی من

دست ترا در دست می گیرم

با دیدگانت راز می گویم

وان عطر سبز نوجوانی را

چون بوی نمناک درختان ، در شب باران

می بویم و در گیسوانت باز می جویم

می خندی و لب می گشاید آرزوی من

آه ای سپید اندام آهو چشم

ای آنکه عکس ماه را بر کاسه ی زانو

برق هوس را در بلور دیدگان داری

ای آنکه دیدار تو با من در شب غربت

شیرین تر از خواب است در بحران بیماری

فرخنده باد این لحظه ی میعاد

خوش باد این ساعت که می خندی به روی من

غم نیست گر آیینه از عکست تهی گردد

من از تو نقشی جاودان دارم

من از جوانی های تو ، بر لوحه ی پندار

همواره ، تصویری جوان دارم

آری ، در آن ایام ، ای هم صحبت دیرین

سیمای تو همزاد خورشید بهاران بود

در صبح گیسویی طلایی رنگ

خندیدنت ، آهنگ شفاف شکستن داشت

اناسن که گویی از سر مستی

جامی بلورین را فرو می کوفتی بر سنگ

روحی گدازان در تو مسکن داشت

روحی که همچون شعله ای الماسگون در شیشه ی فانوس

پیوسته عریان بود و با پوشیدگی در جنگ

هر بامداد از پشت صف های سپیداران

می آمدی با جامه ای از نور نازکتر

اندام تو ، از لابلای سایه ها می تافت

چونان که در ظلمت ، سپیدی می زند مرمر

من ، چون ترا از دور می دیدم

با خویشتم می گفتم که : امروز آسمان ، آبی است

وین آفتاب دلگشا را در افق دیدن

پاداش بی خوابی است

کنون کهخندان می نشینی روبروی من

ای طرفه مهمان شباهنگام

دیگر ، رخت همزاد خورشید بهاران نیست

همتای ماه عالم افروز است

زیرا که گیسوی ترا برقی است سیمین فام

ما - هر دو - می دانیم کان صبح طلایی را

کافور گون کردست برف جامد ایام

اما ، هنوز اندام تو در جامه ی خاکسترین تو

چون آتشی با دود در جنگ است

روح تو در قالب نمی گنجد

پیراهنت بر پیکرت تنگ است

آه ای درخشان روی جادو چشم

ای ماه شبهای نخستین خزان ، ای ماه

هرگز مگر - پاییز با پیری هماهنگ است

گر آسمان را همچنان آبی توانی یافت

در دیده ی من هم همان رنگ است