وقتی که شب با عطر پیچک ها

از آسمان روشن اردیبهشتی در اتاق تیره ام لغزید

من ، نامه ای را در جواب نامه ای آغاز می کردم

نور از چراغ سقف می تابید

من، با پر و بال قلم ، از خطه ی کاغذ

تا قله ی اندیشه ها پرواز می کردم

ناگاه ، مغز لامپ در بطن فراخش ریخت

کار قلم ، دشوار

کار شب آسان شد

آوای پایی از فراز پلکان برخاست

بیگانه ای بر آستان من ، نمایان شد

دستش کلید برق را چرخاند

اما از آن کوشیدن باطل ، پشیمان شد

با خود ، به نجوا گفت : در اینجا چراغی نیست

رندانه گفتم : روشنی در توست

پاسخ ، در آن سوی لبانش ماند

وز پشت ظلمت ، مردمک های درشتش را

دیدم که در قعر سفیدی های چشمانش

حیران ، به دنبال چراغ مرده می گردند

آنگاه دست او هماهنگ نگاه او

در تیرگی ها آن قدر کاوید

تا نعش سرد لامپ را در زیر آوار حبابش یافت

وز دور ، در نوری که از روزن فرو می تافت

درپیش چشمانم نگاهش داشت

لحن درشت سرزنشبارش مرا لرزاند

ایا تو می خواهی که این روشندل بیدار

از ریسمان دار ، خود را در شب آویزد؟

آن سان که مغزش نگاهان دراندرون ریزد ؟

در چشم تو ، ایا قبای مرگ

تنها و تنها بر تن همسایگان نیکوست ؟

تا کی به مرگ دوست ، آسان می خوری سوگند

اما نمی میری به جای دوست ؟

گفتار او ، حق بود

از خویش پرسیدم که ایا دیدگان او

یک شب ، مرا هم چون چراغ مرده ای

از سقف ، آویزان تواند دید ؟

هرگز ندانستم که این اندیشه را دریافت

یا ، بی سبب خندید

آنگاه ، بانگ پای او از آستان برخاست

اندام او ، از دیده ، پنهان شد

هر چند امشب ، آن شب اردیبهشتی نیست

ای میهمان ناشناس من

بار دگر ، بر آستان من نمایان شو

خندان ، سلامم کن

من ، نیمه ای از نامه را مانم

این نیمه ی ننوشته را بنویس

بنویس و با شادی تمامم کن