چرا ز جهان روی گردانده ای ؟

که در حسرتش جاودان مانده ای ؟

چنان زندگی کن که در زادگاه

بر آن خاک خونین ، میفکن نگاه

ازو ، انتقامی دلیرانه گیر

مراد از بر و بوم بیگانه گیر

شرابی به رنگ شفق ، نوش کن

غم زندگی را فراموش کن

تو ، از آن میان ، با یکی یار شو

به زنجیر زلفش گرفتار شو

تو هستی و ، او هست و ، دیار نیست

به جز رندی و مستی ات کار نیست

زبونی رها کرد و نیرو گرفت

زمان ، شیوه ای سخت نیکو گرفت

که من ، گونه از موی ، پیراستم

بر اندام خود ، جامه آراستم

که از من ، خجل گشت اندوه من

که آشفته شد موی انبوه من

که راه مرا سائلی پیر بست

تهی شیشه ای از شرابش به دست

نگاهی به من کرد : دور از سپاس

چه می گوید آن سائل ناشناس

زمین ، تر شد از اشک پاک خدای

به من ، خنده ای کرد دندان نمای

پلاسی به بر داشت مانند اوی

نه در پشت دیدم ، نه در روبروی

یکی مست و آن دیگری هوشیار

بر آن گریه ، خندان غروب بهار

از آن پیر هم جز گمنامی نماند

به جز ناله ی ناودانی نماند

ترا سایه ای هم به دنبال نیست

که اینده ات خوشتر از حال نیست

کجا انتظاری از اینده داشت

جهان ، گریه ای تلخ در خنده داشت