از آسمان ، ستاره ی اشکی نمی چکد

بار غم بزرگ جهان بر دل من است

هر شاخه ، پنجه ای است که از آستین خاک

هر برگ ، چون زبان عطش کرده ی درخت

ین چشمه ای که در دل من جوش می زند

گر آب بود ، خود رگ خود می گسیختم

افسوس ! خون گرم ، عطش رانمی کشد

من تشنه ام ، زمین و زمان نیز تشنه اند