دریغا که دیگر چراغی ندارم

که جز وحشت از او ، سراغی ندارم

نگاهت چو خون شعله زد در تن من

که خاکستری ماند از خرمن من

کزان پاک تر ، آفتابی ندیدم

که جز بخت خویشش حجابی ندیدم

روان است چون گربه ای در غروبی

نه او را ز خود دور کردن به چوبی

به هجر تو دانم که فرجام گیرد

مگر مرگ من ، زندگی نام گیرد

که با آخرین برگ خود شاد بودم

دریغا که من غافل از باد بودم