شفق در آب باران ریخت خون روشنایی را

که شاید بشنود از خاک ، بوی آشنایی را

سر انگشتان خون آلوده را در خاک می مالید

دلم از خوف شب ، چون گربه ای در چاه می نالید

افق از لابلای برگ ها ، چون نقشه ی قالی

چو قاب کهنه ای بودم ز عکس خویشتن خالی

چو برگشتم ، خودم را در قفای خویشتن دیدم

ز نابینایی اندوهگین خویش ترسیدم

رگ خشکی پس از پرواز او ، بر جای او رویید

نسیم آن استخوان را ، چون سگی بی اشتها ، بویید

درختی گشتم و یکباره از رفتن فروماندم

سپس در من سر به سوی آن صف انبوه گرداندم

که از من دور شد ، در بیشه ی تاریک پنهان شد

ولی ایا درختی می تواند باز انسان شد ؟

از آن پس بارور شد شاخه های انتظار من

که شاید بگذرد یکبار دیگر از کنار من

افق از لابلای برگ ها ، چون نقشه ی قالی

چو قاب کهنه ای هستم ز عکس خویشتن خالی

زمین با آب باران شسته خون روشنایی را

که شاید بشنوم از او ، پیام آشنایی را