دل آسوده ی من ، لانه پاک کبوتر بود

که چتر شاخساران بر فرازش سایه گستر بود

شبی فریاد خشم آلوده ی طوفان

گریزان کرد از وحشت ، کبوتر بچگانش را

از آن پس ، لانه ویران شد

بهار از او گریزان شد

دهان شبنم آلودش پر از خاک بیابان شد

پر از خاکی که می پوشاند شب ها آسمانش را

تهی شد سینه اش مانند دام خالی صیاد

هم از آوا ، هم از فریاد

نه فریادی که گاه از خشم ، بفشارد گلویش را

نه آوایی که گاه از شوق ، بگشاید دهانش را

تو از راه آمدی ، با بال های آفتابی رنگ

فضای تیره اش را بار دیگر روشنی دادی

ز شر فتنه های آسمانش ایمنی دادی

به همراه خود آوردی بهار جاودانش را

از این پس دیگرم دل ، آشیان بی کبوتر نیست

نگاه او به دنبال کبوترهایدیگر نیست

تو از راه آمدی، ای مرغ صحراهای تنهایی

پس از چندین شکیبایی

درنگت جاودانی باد در ویرانسرای من

بمان دیگر ، بمان دیگر برای من

بمان ، تا لانه ی دل بازگوید داستانش را

بمان ، تا شوق دیدار تو بگشاید زبانش را

نه شکوفه ، نه پرنده

ای بینوا درخت

کز یاد آسمان و زمین هر دو رفته ای

ایا در انتظار بهاری مگر هنوز ؟

مرغان برگ های تو ، یک یک پریده اند

ایا خبر ز خویش نداری مگر هنوز ؟

این عنکبوت زرد که خورشید نام اوست

دیگر میان زاویه ی برگ های تو

تاری ز روزهای طلایی نمی تند

دیگر نیگن ماه بر انگشت شاخه هات

سوسو نمی کند

چشمک نمی زند

دیگر درون جامه ی سبزی که داشتی

آن آشیان کوچک گنجشک های باغ

چون دل نمی تپد

آن روز ، آشیانه ی آنان دل تو بود

ایا بر او چه رفت که دیگر نمی تپد ؟

این دل ، نشان هستی بی حاصل تو بود

مرغان برگ های تو در آتش خزان

یکباره سوختند و به پای تو ریختند

گنجشک های در به در از آشیان خویش

همراه باد و برگ ، به صحرا گریختند

اما تو ایدرخت ، تو ای بینوا درخت

چون مرده ی برهنه ی پوسیده استخوان

بر گور بی نشانه ی خویش ایستاده ای

بنگر که هر چه داشتی از دست داده ای

بنشین که بعد ازین

دیگر به خنده لب نگشاید شکوفه ای

زیرا به روی هیچ لبی ، جای خنده نیست

بنشین که بعد ازین

دیگر ز لانه پر نگشاید پرنده ای

زیرا که در حباب فلزین آسمان

دیگر هوا نمانده و دیگر پرنده نیست

ای بینوا درخت

ایا خبر ز خویش نداری هنوز هم ؟

از یاد آسمان و زمین هر دو رفته ا ی

ایا در انتظار بهاری هنوز هم ؟