که از دیار غریب آمدی به لانه ی من

طنین بال تو پیچید در ترانه ی من

تنت حرارت خورشید و بوی باران داشت

که ره چو باد به گنجینه ی بهاران داشت

دلم تپید و به خود وعده ی رهایی داد

که آشیان مرا رنگ روشنایی داد

ولی چه سود ، که چون پرتوی گذر کردی

چه شد که زود ازین آسمان سفر کردی

خموش ماندم و منقار زیر پر بودم

پناه سوی درختان دورتر بردم

مرا در آتش سوزنده ، زیستن آموخت

به من طریقه ی تنها گریستن آموخت