باران دوباره کوفتن آغاز کرده بود

بر شیشه های پنجره ی کوچک اتاق

خاکستر سپید هزاران خیال دور

دامن گشوده بود به ویرانه ی اجاق

من آمدم به سوی تو ، بی هیچ آرزوی

بی هیچ اشتیاق

زاغان ، درون کوچه ی تاریک آسمان

پر می زدند مست

این ، نعره می کشید که دست سیاه شب

خورشید را ربود

آن ، نعره میکشید که مشت درشت کوه

خورشید را شکست

پوشیده بود چشمه ی ماه از غبار ابر

شب ، کور بود و پنجره کور و ستاره کور

می سوخت در اجاق فرزوان چشم تو

رؤیای روزهای خوش و قصه های دور

برخاستی که حلقه کنی دست خویش را

بر گرد گردنم

اما دلم به گفتن حرفی رضا نداد

تا پرسم : این تویی و ، تو گویی که : این منم

یک لحظه بی اشاره و یک لحظه بی سخن

با هم گریستیم

یک لحظه در کنار هم و بی خبر ز هم

ماندیم و زیستیم

باران گریه کوفتن آغاز کرده بود

بر شیشه های پنجره ی دیدگان تو

چون بغض در گلوی شب بی صدا شکست

آمیخت سرگذشت من و داستان تو

ما چون دو برگ همزاد از شاخ یک درخت

بر خاک ریختیم

با هم به سرزمین بهاران گریختیم

اما چو باد حیله گر از راه دررسید

ما را فریب داد و به دنبال خود کشاند

آنگه ز یاد برد و به خاک سیه نشاند

باران دوباره کفتن آغاز کرده بود

بر شیشه های پنجره ی کوچک اتاق

خاکستر سپید هزاران خیال دور

دامن گشوده بود به ویرانه ی اجاق

بیرون پنجره

دور از اتاق من

دور از اجاق من

چون کرکسی گرسنه در آفاق لعلگون

پر می گشود ابر

در چشم آفتاب

منقار تیز خویش به خون شسته بود ابر

از لاشه های سوخته ی برگ های پیر

دل کنده بود و چشم فروبسته بود ابر

پر می گشود ابر