شب ها گریختند و ، تو چون بادهای سرد

در راه خود ، ز شاخه ی زرد حیات من

من چون غباری از دل شب های بی امید

آواره بخت من ! که تو چون نوعروس باد

شب ها گریختند و ، تو چون یادهای دور

با آنچه رفته بود و نیامد دوباره باز

تنها ، درین غروب غم انگیز زندگی

لرزم چو شاخ و برگ نهالان نیمه جان

بس روزها که شعله ی نارنجی شفق

چون در رسد کبوتر ماه از فراز کوه

از تک درخت زندگی بی امید من

شب ها چو توده های کلاغان شامگاه