زانجا که بوسه های تو آن شب شکفت و ریخت

نقش ترا که پرتو ماه آفریده بود

شب در رسید و ، شعله ی گوگردی شفق

خورشید تشنه خواست که نو شد به یاد روز

ماندم بر آن مزار و ، شب از دور پر گشود

خواندم ز دیدگان غم آلود اختران

چون برگ مرده ای که درافتد به پای باد

وان خنده ای که بر لب تو نقش بسته بود

دیدم که در نگاه تو جوشید موج اشک

دیدم ترا که رفتی و آمد مرا به گوش

بی آنکه بر تو راه ببندد ، نگاه من

چون سایه ای که پرتو ماه آفریندش

اینجا مزار گمشده ی بوسه های تست

من مانده ام هنوز در ین دشت بی کران