زین محبسی که زندگی اش خوانند

دل بر امید مرگ چه می بندم

مرگ است ، مرگ تیره ی جانسوز است

این شام ها که می کشدم تا صبح

مرگ است ، مرگ تیره ی جانسوز است

این شام ها که می گذرد در خواب

تا چند ، ای امید عبث ، تا چند

با این دو دزد حیله گر هستی

تا کی براید از دل تاریکی

تا کی به بزم شامگهان خندد

دندان کینه جوی خدایانست

خندد چو دست مرگ فروپیچد

دانم شبی به گردن من لغزد

دانم شبی به غارت من خیزد

تا کی درون محبس تنهایی

تا کی از آنچه هست سخن گویم ؟

جانم ز تاب آتش غم ها سوخت

ای ناله های وحشی مرگ آلود

سوز تب است و واهمه ی بیمار

اشک شب است و آه سحرگاهان

در حیرتم که چیست سرانجامم

زین مرگ جاودانه گریزانم

اینک تو ، ای امید عبث ! بازای

ای ماه آرزو که فرو خفتی

جانم به لب رسید و تنم فرسود

ای چشم سرنوشت ، هویدا شو