آن غریبی خانه می جست از شتاب

گفت او این را اگر سقفی بدی

هم عیال تو بیاسودی اگر

گفت آری پهلوی یاران بهست

این همه عالم طلب کار خوشند

طالب زر گشته جمله پیر و خام

پرتوی بر قلب زد خالص ببین

گر محک داری گزین کن ور نه رو

یا محک باید میان جان خویش

بانگ غولان هست بانگ آشنا

بانگ می دارد که هان ای کاروان

نام هر یک می برد غول ای فلان

چون رسد آنجا ببیند گرگ و شیر

چون بود آن بانگ غول آخر بگو

از درون خویش این آوازها

ذکر حق کن بانگ غولان را بسوز

صبح کاذب را ز صادق وا شناس

تا بود کز دیدگان هفت رنگ

رنگها بینی به جز این رنگها

گوهر چه بلک دریایی شوی

کارکن در کارگه باشد نهان

کار چون بر کارکن پرده تنید

کارگه چون جای باش عاملست

پس در آ در کارگه یعنی عدم

کارگه چون جای روشن دیدگیست

رو بهستی داشت فرعون عنود

لاجرم می خواست تبدیل قدر

خود قضا بر سبلت آن حیله مند

صد هزاران طفل کشت او بی گناه

تا که موسی نبی ناید برون

آن همه خون کرد و موسی زاده شد

گر بدیدی کارگاه لایزال

اندرون خانه اش موسی معاف

همچو صاحب نفس کو تن پرورد

کین عدو و آن حسود و دشمنست

او چو فرعون و تنش موسی او

نفسش اندر خانهٔ تن نازنین