گفت اینک اهل زندانت گوا

می گریزند از تو می گریند خون

زین غرض باطل گواهی می دهند

هم بر ادبار و بر افلاسش گوا

گفت مولا دست ازین مفلس بشو

گرد شهر این مفلس است و بس قلاش

طبل افلاسش عیان هر جا زنید

قرض ندهد هیچ کس او را تسو

بیش زندانش نخواهم کرد من

نقد و کالا نیستش چیزی بدست

تا بود کافلاس او ثابت شود

هم منادی کرد در قرآن ما

هیچ با او شرکت و سودا مکن

مفلس است او صرفه از وی کی بری

اشتر کردی که هیزم می فروخت

هم موکل را به دانگی شاد کرد

تا شب و افغان او سودی نداشت

صاحب اشتر پی اشتر دوان

تا همه شهرش عیان بشناختند

کرده مردم جمله در شکلش نگه

ترک و کرد و رومیان و تازیان

قرض تا ندهد کس او را یک پشیز

مفلسی قلبی دغایی دبه ای

چونک گاو آرد گره محکم کنید

من نخواهم کرد زندان مرده را

با شعار نو دثار شاخ شاخ

عاریه ست آن تا فریبد عامه را

حله های عاریت دان ای سلیم

دست تو چون گیرد آن ببریده دست

کرد گفتش منزلم دورست و دیر

جو رها کردم کم از اخراج کاه

هوش تو کو نیست اندر خانه کس

رفت و تو نشنیده ای بد واقعه

پس طمع کر می کند کور ای غلام

مفلسست و مفلسست این قلتبان

بر نزد کو از طمع پر بود پر

در حجب بس صورتست و بس صدا

از جمال و از کمال و از کرشم

از سماع و از بشارت وز خروش

تا که نگشاید خدایت روزنی

وقت حاجت حق کند آن را عیان

از پی هر درد درمان آفرید

بهر درد خویش بی فرمان او

هین بنه چون چشم کشته سوی جان

که ز بی جایی جهان را جا شدست

طالب ربی و ربانیستی

جای خرجست این وجود بیش و کم

جز معطل در جهان هست کیست

که ترا رحم آورد آن ای رفیق

ایمنی از تو مهابت هم ز تو

مصلحی تو ای تو سلطان سخن

گرچه جوی خون بود نیلش کنی

این چنین اکسیرها اسرار تست

ز آب و گل نقش تن آدم زدی

با هزار اندیشه و شادی و غم

زین غم و شادی جدایی داده ای

کرده ای در چشم او هر خوب زشت

وانچ ناپیداست مسند می کند

یار بیرون فتنهٔ او در جهان

نیست بر صورت نه بر روی ستی

خواه عشق این جهان خواه آن جهان

چون برون شد جان چرایش هشته ای

عاشقا وا جو که معشوق تو کیست

عاشقستی هر که او را حس هست

کی وفا صورت دگرگون می کند

تابش عاریتی دیوار یافت

وا طلب اصلی که تابد او مقیم

خویش بر صورت پرستان دیده بیش

عاریت می دان ذهب بر مس تو

ورنه چون شد شاهد تر پیره خر

کان ملاحت اندرو عاریه بد

اندک اندک خشک می گردد نهال

دل طلب کن دل منه بر استخوان

دولتش از آب حیوان ساقیست

هر سه یک شد چون طلسم تو شکست

بندگی کن ژاژ کم خا ناشناس

بر مناسب شادی و بر قافیت

بی نیاز از نقش گرداند ترا

مرد را بر نقش عاشق تر کند

بهرهٔ چشم این خیالات فناست

خر نبینند و به پالان بر زنند

چند پالان دوزی ای پالان پرست

کم نگردد نان چو باشد جان ترا

در قلبت مایهٔ صد قالبست

خر برهنه نی که راکب شد رسول

والنبی قیل سافر ماشیا

چند بگریزد ز کار و بار چند

خواه در صد سال و خواهی سی و بیست

هیچ کس ندرود تا چیزی نکاشت

خام خوردن علت آرد در بشر

من همان خواهم مه کار و مه دکان

کسب باید کرد تا تن قادرست

پا مکش از کار آن خود در پیست

که اگر این کردمی یا آن دگر

منع کرد و گفت آن هست از نفاق

وز اگر گفتن به جز حسرت نبرد