آتش عشق تو قلاووز شد

چون به سخن داشت مرا دوش یار

من چه زنم با دم و با مکر او

این دل من ساده و بی مکر بود

هر چه به عالم خوشی شهوتست

آه که شب جمله در این وعده رفت

یار برهنه به قبا میل کرد