مرا وصال تو باید صبا چه سود کند

ایا بتان شکرلب چو روی شه دیدم

دلم نماند و گدازید چون شکر در آب

فلک ببست میان مرا ز فضل کمر

هزار حیله کنم من دغا و شیوه عشق

مرا بقا و فنا از برای خدمت اوست

سقا و آب برای حرارت جگرست

فلک به ناله شد از بس دعا و زاری من

مگو چنین تو چه دانی بلادریست نهان

چو خونبهای تو ای دل هوای عشق ویست

تو هان و هان به دل و دیده خاک این ره شو

در آن فلک که شعاعات آفتاب دلست

هما و سایه اش آن جا چو ظلمتی باشد

دلا تو چند زنی لاف از وفاداری

صفای باقی باید که بر رخت تابد

چو کبر را بگذاری صفا ز حق یابی

برو به نزد خداوند شمس تبریزی