که را قرار بود جان که را قرار بود

ولی چه گویی آن دم که شه شکار بود

دلم چو مست چنان چشم پرخمار بود

نه ذره ذره من عاشق نگار بود

بدانک ذره من اندر آن غبار بود

اگر چه آه ز ماه تو شرمسار بود

ولی نه از تو که صبر از تو سخت عار بود

تو تا برون نروی از میان چه کار بود

دگر مباف که پوسیده پود و تار بود

به شه نگر نه به اندیشه کان نثار بود

چو تو نبافی بافنده کردگار بود