چو زشت بود به صورت به خوی زشت فزون شد

چو قازغان تهی بد به کنج خانه نگون شد

نمود جنبش عاریه بازرفت و سکون شد

ز سرکشی و ز مکرش دلش قنینه خون شد

چو آینه بنمایم کی رام شد کی حرون شد

که خاطرم نفسی عقل گشت و گاه جنون شد

به آب و گل نشد آن شهر من به کن فیکون شد

که آن چه کرد و کجا رفت و این ز وسوسه چون شد

همیشه بود نظرهای کژنگر نه کنون شد