شدم ز عشق به جایی که عشق نیز نداند

هزار ظلم رسیده ز عقل گشت رهیده

دلا مگر که تو مستی که دل به عقل ببستی

متاع عقل نشانست و عشق روح فشانست

هزار جان و دل و عقل گر به هم تو ببندی

به روی بت نرسی تو مگر به دام دو زلفش

چو باز چشم تو را بست دست اوست گشایش

هر آنک بالش دارد ز آستان عنایت

میانه گیرد آهو میانه دل شیری

چو در درونه صیاد مرغ یافت قبولی

هر آن دلی که به تبریز و شمس دین شده باشد