زهره من بر فلک شکل دگر می رود

چشم چو مریخ او مست ز تاریخ او

ابروی چون سنبله بی خبرست از مهش

ذره چرا شد سوار بر سر کره هوا

آن زحل از ابلهی جست زبردستیی

دل ز شب زلف تو دید رخ همچو روز

ترک فلک گاو را بر سر گردون ببست

جامه کبود آسمان کرد ز دست قضا

خاک دهان خشک را رعد بشارت دهد

اختر و ابر و فلک جنی و دیو و ملک

پنبه برون کن ز گوش عقل و بصر را مپوش

نای و دف و چنگ را از پی گوشی زنند

آن نظری جو که آن هست ز نور قدیم

جنس رود سوی جنس بس بود این امتحان

هر چه نهال ترست جانب بستان برند

آب معانی بخور هر دم چون شاخ تر

بس کن از این امر و نهی بین که تو نفس حرون

جان سوی تبریز شد در هوس شمس دین