خفته نمود دلبر گفتم ز باغ زود

خندید و گفت روبه آخر به زیرکی

مر ابر را که دوشد و آن جا که دررسد

معدوم را کجاست به ایجاد دست و پا

معدوم وار بنشین زیرا که در نماز

بر آتش آب چیره بود از فروتنی

چون لب خموش باشد دل صدزبان شود