دانی که کیست زنده آن کو ز عشق زاید

نری جمله نران با عشق کند آید

پای نگارکرده این راه را نشاید

کو رستم سرآمد تا دست برگشاید

چون برق بجهد از تن یک لحظه ای نپاید

کاین سر ز سربلندی بر ساق عرش ساید

غم های عالم او را شادی دل فزاید

عالم بدوست شیرین قاصد ترش نماید

منکر در این چراخور بسیار ژاژ خاید

گاهی منش ستایم گاه او مرا ستاید

دریای ما و من را چون قطره دررباید