یا خود نبود چیزی یا بود و آن فنا شد

یک لحظه آن عصا بد یک لحظه اژدها شد

کو خورد عالمی را وانگه همان عصا شد

کف کرد و کف زمین شد وز دود او سما شد

هر لحظه حمله آرد وانگه به اصل واشد

تا نیستش نخوانی گر از نظر جدا شد

رو در نشانه جویش گر از کمان رها شد

در بحر جوید او را غواص کشنا شد

وانگه از آن دو قطره یک خیمه در هوا شد

عقلش وزیر گشت و دل رفت پادشا شد

واگشت جمله لشکر در عالم بقا شد

اینک به وقت خفتن بنگر گره گشا شد