خشمین بر آن کسی شو کز وی گزیر باشد

گیرم کز او بگردی شاه و امیر و فردی

گر فاضلی و فردی آب خضر نخوردی

ای پیر جان فطرت پیر عیان نه فکرت

پیری مکن بر آن کس کز مکر و از فضولی

پیری بر آن کسی کن کو مرده تو باشد

چون موی ابروی را وهمش هلال بیند

آن کس که از تکبر مالد سبال خود را

عرضه گری رها کن ای خواجه خویش لا کن

جلوه مکن جمالت مگشای پر و بالت

بربند پنج حس را زین سیل های تیره

بی آن خمیرمایه گر تو خمیر تن را

گر قاب قوس خواهی دل راست کن چو تیری

خاموش اگر توانی بی حرف گو معانی