شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۸۳۳
مولوی
مولوی( غزلیات )
104

غزل شمارهٔ ۸۳۳

مرگ ما هست عروسی ابد
سر آن چیست هو الله احد
شمس تفریق شد از روزنه ها
بسته شد روزنه ها رفت عدد
آن عددها که در انگور بود
نیست در شیره کز انگور چکد
هر کی زنده ست به نورالله
مرگ این روح مر او راست مدد
بد مگو نیک مگو ایشان را
که گذشتند ز نیکو و ز بد
دیده در حق نه و نادیده مگو
تا که در دیده دگر دیده نهد
دیده دیده بود آن دیده
هیچ غیبی و سری زو نجهد
نظرش چونک به نورالله است
بر چنان نور چه پوشیده شود
نورها گر چه همه نور حقند
تو مخوان آن همه را نور صمد
نور باقیست که آن نور خدا است
نور فانی صفت جسم و جسد
نور ناریست در این دیده خلق
مگر آن را که حقش سرمه کشد
نار او نور شد از بهر خلیل
چشم خر شد به صفت چشم خرد
ای خدایی که عطایت دیدست
مرغ دیده به هوای تو پرد
قطب این که فلک افلاکست
در پی جستن تو بست رصد
یا ز دیدار تو دید آر او را
یا بدین عیب مکن او را رد
دیده تر دار تو جان را هر دم
نگهش دار ز دام قد و خد
دیده در خواب ز تو بیداری
این چنین خواب کمالست و رشد
لیک در خواب نیابد تعبیر
تو ز خوابش به جهان رغم حسد
ور نه می کوشد و بر می جوشد
ز آتش عشق احد تا به لحد