چه عجب ار مشت گلی عاشق و بیچاره شود

چونک به قهرش نگری موم تو خود خاره شود

کار کنی کار کنی جان تو این کاره شود

برسکلد بند تو را عاقبت آواره شود

چون برود صبر و خرد نفس تو اماره شود

لیک چو بر تن بزند زردی رخساره شود

نادره ای باید کو بهر تو غمخواره شود

گر نبود طفل چرا بسته گهواره شود

آتش سوزنده تو را لطف و کرم باره شود

نی چو منجم که دلش سخره استاره شود