هیکل یارم که مرا می فشرد در بر خود

گاه مرا پیش کند شاه چو سرلشکر خود

گاه مرا حلقه کند دوزد او بر در خود

خلق کشد عقل کند فاش کند محشر خود

گاه به صد لابه مرا خواند تا محضر خود

گاه مرا لنگ کند بندد بر لنگر خود

گاه مرا خار کند در ره بداختر خود

تا چه خوش است این دل من کو کندش منظر خود

مؤمنش آن گاه شدم که بشدم کافر خود

تیغ بدیدم به کفش سوختم آن اسپر خود

چونک رسیدم بر او تا چه کنم من پر خود

در تک دریای گهر فارغم از گوهر خود

بس کن تا من بروم بر سر شور و شر خود