گر ندید آن شادجان این گلستان را شاد چیست

گر خرابات ازل از تاب رویش پر نگشت

جان ما با عشق او گر نی ز یک جا رسته اند

گر نه پرتوهای آن رخسار داد حسن داد

ساکنان آب و گل گر عشق ما را محرمند

گر نه آتش می زند آتش رخی در جان نهان

گر نه آتش رنگ گشتی جان ها در لامکان

گر نه تقصیر است از جان در فدا گشتن در او

گر نه شمس الدین تبریزی قباد جان ها است