100
غزل شمارهٔ ۳۶۵
می دان که زمانه نقش سوداست
بیرون ز زمانه صورت ماست
زیرا قفسی ست این زمانه
بیرون همه کوه قاف و عنقاست
جویی ست جهان و ما برونیم
بر جوی فتاده سایه ماست
این جا سر نکته ای ست مشکل
این جا نبود ولیکن این جاست
جز در رخ جان مخند ای دل
بی او همه خنده گریه افزاست
آن دل نبود که باشد او تنگ
زان روی که دل فراخ پهناست
دل غم نخورد غذاش غم نیست
طوطی ست دل و عجب شکرخاست
مانند درخت سر قدم ساز
زیرا که ره تو زیر و بالاست
شاخ ار چه نظر به بیخ دارد
کان قوت مغز او هم از پاست