شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۳۱۶۲
مولوی
مولوی( غزلیات )
75

غزل شمارهٔ ۳۱۶۲

ای که مستک شدی و می گویی
تو غریبی و یا از این کویی
مست و بی خویش می روی چپ و راست
بی چپ و راست را همی جویی
نی چپست و نه راست در جانست
آن که جان خسته از پی اویی
ز آن شکر روی اگر بگردانی
اگر نباتی بدانک بدخویی
ور تو دیوی و رو بدو آری
الله الله چه خوب مه رویی
دلم از جا رود چو گویم او
می برد جان و دل زهی اویی
هین ز خوهای او یکی بشنو
گاه شیری کند گه آهویی
در ره او نماند پای مرا
زانوم را نماند زانویی
جز به چوگان او مغلطان سر
گر به میدان او یکی گویی
هین خمش کن در این حدیث بازمپیچ
آسمان وار اگر یکی تویی